دفتر مرجع عالیقدر آقای اسدالله بیات زنجانی Latest سوالات

سئوال: با درود.چندی پیش روایتی شنیدم که مرا سخت متعجب ساخت:”در زمان پیامبر مصطفی(ص) زنی در بلاد عرب می زیست.مدتی بود که شوهرش به جنگ رفته بود.برایش خبر آوردند که پدرت بر بالین مرگ است و می خواهد تو را ببیند. از پیامبر(ص)،رفتن را در غیاب شوهر پرسید.پیامبر(ص) نهی کرد.چند روزی گذشت و دوباره پرسید،دوباره نهی شنید.تا آنکه خبر فوت پدر را آوردند.از پیامبر(ص) رفتن بر مزار پدر در غیاب شوهر را پرسید که مجدداً جواب رد شنید.” حال سوال اینجاست که آیا اصلاً چنین روایتی صحت دارد؟ اگر صحت دارد،آیا مبنای فقهی دارد یا اینکه جواب رد پیامبر(ص) تنها بر مبنای سنت های قوم عرب بوده است؟اگر این روایت هم صحیح و هم بر مبنای فقه و شرع است، آیا با قرآن کریم که صریحاً به وجود عدل در احکام دین خصوصاً در مورد بانوان اشاره می کند و هر حکم ناعادلانه ای را باطل می سازد، در تضاد آشکار نیست؟ و در آخر اینکه اگر همه ی شرایط صحت بر این روایت حاکم است، آیا در این دوران و با اصول فقه جدید در تضاد نمی باشد؟ “و من الله توفیق”

سئوال: با سلام؛ بنده اهل سنت ساکن ایرانم. اطلاعات کلی از مذهب شیعه داشتم. برای کسب اطلاعات دقیق و تخصصی تر چند سوال داشتم. فکر کنم در بین تمام مسلمانان قرآن مرجع اول مورد وثوق است و درآن اختلافی نیست. ۱.بعد از قرآن نوبت به سنت می رسد و بهترین منبع سنت، حدیث و کتاب های حدیث است. از نظر اهل سنت بعد از قرآن صحیح ترین کتاب که راوی سنت پیامبر است مثلا صحیح بخاری و بعد صحیح مسلم و … است. میخواستم بدانم از نظر اهل تشیع بهترین منبع شناخت دین بعد از قرآن چیست؟ یعنی مثل اهل سنت بعد از قرآن، کتاب خاصی است که مورد اطمینان باشد؟ این کتاب ها کدامند و ترتیب اهمیت و اطمینان آنها چگونه اند؟ لطفا اگر به فارسی ترجمه نشده اند ذکر فرمائید. ۲. یکی دیگر از علوم مهم،‌علم تفسیر است،‌میخواستم بدانم معتبرترین تفاسیر از نظر اهل تشیع کدام تفاسیر اند؟ بخصوص تفاسیر قدیمی و تفاسیر قرن های اولیه؟ بعد هم بهترین تفاسیر معاصر کدامند؟ ۳. یکی دیگر از موارد اختلافی روایت های تاریخی است. می خواستم بدانم کدام یک از کتب تاریخی بیشتر مورد وثوق اهل تشیع است؟ از کتب قدیمی تاریخی؟ از کتب جدید روایت چه کتابی از تاریخ صدر اسلام مورد قبول بیشتر اهل تشیع است؟ با تشکر.

سئوال: با سلام خدمت شما؛ چند سوال ازتون داشتم. – مگر در قرآن چند جا نیامده است که هر کس به خدا دروغ ببندد و حرام خدا را حلال یا حلال خدا را حرام کند، جزء زیانکارترین مردم است؟(مانند یونس ۵۹ و مائده ۸۷ و ۸۸) پس چگونه است که در تشیع احکام فقهی مثلاً به گوشت هایی داده می شود که در قرآن نیامده است یا مسائلی که در قرآن اصلاً حرفی از آنها نیست مانند موسیقی؟ مگر احکام قرآن ناقص است که باید کاملش کنیم؟ – در مورد عصمت اهل بیت(ع)؛ از آن جایی که هر صفتی در ما انسان ها نسبی است و هیچ صفت مطلقی در ما نیست و این ویژگی شامل امامان ما هم می شود، پس چگونه است که عصمت در آنها مطلق باشد؟ و این طور که در تشیع می گویند درباره عصمت امامان، اگر کسی امکان گناه کردن نداشته باشد، پس گناه نکردن او چه فضیلتی دارد؟ و مگر در قرآن نیامده است که حضرت موسی که پیامبر خدا بود گناه کرده است! آیا ما می گوییم که مقام امامان ما از پیامبری مانند حضرت موسی بالاتر است که امکان گناه ندارند؟ با تشکر فراوان از شما