باسلام و تحیت؛ در پاسخ به سؤال اول باید تاکید کنم که در دوران حکومت نبوی(ص) و علوی(ع) و حکومت شش ماهۀ امام حسن مجتبی(ع) چنین رفتارهائی از سوی حکومت آن حضرات علیهم السلام نسبت به مخالفین و منتقدین وجود ندارد و سند قابل تکیه ای بر این موضوعات نمی توان در طول تاریخ یافت؛ با این وجود با نگاهی به تاریخ می توان چنین رفتارهائی را از سوی دشمنان اهل بیت(ع) در زمان تصدی حکومت بر علیه مخالفینشان دید کمااینکه برای مثال نیروهای معاویه با نقض حقوق شهروندی یک زن اهل کتاب، به منزلش وارد شده، خلخال از پای او ربودند که این موضوع چنان در نگاه امیرالمومنین(ع) سخت و ثقیل آمد که فرمود: اگر فردی چنین خبری را بشنود و از شنیدن آن بمیرد، حق داشته و این مرگ در نزد من امری پسندیده است.
فرض سؤال دوم از مصادیق اشاعۀ فحشاء آن هم بر علیه انسان های مومن و پاکدامن است که قطعاً گناه کبیره بوده و مرتکب آن فاسق و آمر به چنین رفتار خلاف شرعی قطعاً از عدالت ساقط بوده و بر عهدۀ دستگاه قضائی مستقل است که مسائل اینچنینی را پیگیری کرده و مرتکبین آن را مجازات کند.
در مورد آخر نیز باید عرض کنم که این مورد از موارد اتیان منکر است و امر به معروف و نهی از منکر، مورد تاکید قرآن و سنت بوده و در وجوب آن هیچ یک از فقهای عظام تردید نکرده اند.
اما وظیفۀ مسلمین در برابر چنین وقایعی امر به معروف و نهی از منکربا رعایت مراتب آن است کما اینکه امام حسین (ع) در این باره تکلیف همگان را روشن کرده و قیام نفرموده مگر برای اصلاح و احیای امر به معروف و نهی از منکر.