سئوال: با عرض سلام و تشکر فراوان قبل از طرح سوال ازاینکه به خواست خدا در این دوران حساس کوسوی نوری از میان ظلمت و های و هوی بیهوده ی دینداری دیده می شود و هنوز آوای خوشی به جان خسته جوانان-کز دیو و دد ملولندوانسانشان آرزوست- طنین می اندازد و امیدشان را برای رسیدن به خدا و حقیقت و مغز و جوهره ی دین بی پاسخ نمی گذارد از ایزد منان سپاسگذارم و از مرجع گرامی کمال تشکر را دارم. بنده سوالی داشتم درباره حرمت غیبت که از گناهان کبیره هست : بنده در خانواده بسیار اتفاق می افتد که مستمع جریانات و کردار اعضای دیگر خانواده که البته احوالات و روحیات ایشان برایم پوشیده نبوده است بوده و هستم که اکثراً مادرم برایم تعریف می کند که البته ناراحت بوده و آنها را با گلایه و شکوه مطرح می کند ( کنایه از اینکه توام با اختلالات خلقی از ایشان نیز هست ) . آیا به محض شنیدن باید متوقف کرده و محل را ترک کنم ؟ مضافا بر اینکه خودم هم روزانه با موج احساسات منفی و اختلالات خلقی از دیگران دچار شده و چیزهایی پشت سرشان گفته ام که عقلا گفتن آنها را اصلا به خود آنها متضمن فایده و اصلاحی نمی بینم لطفا مرا راهنمایی کنید چون موجبات احساس گناه را دائماً برایم ایجاد کرده . متشکرم