پاسخ: با سلام و آرزوی توفیق؛ برای روشن شدن مطلب لازم میدانم چند نکته را یاد آوری کنم : ۱) در اسلام خانواده یک نهاد است و آن نهاد ، بصورت یک نهاد اصلی و بلکه مقدس دیده شده است و در محیط خانواده زن، محور ، اساس و عامل انجذاب و اتصال همه اعضاء خانواده و ” مادر” دیده شده است و لذا فرموده است بهشت زیر پای مادران است . ۲) اسلام رابطه زن و شوهر را یک رابطه رفاقتی و تنها رافع نیازهای جنسی نمی داند، بلکه رابطه حاکم میان این دو را ، رابطه دو قلب ، تداخل روحی و در حقیقت “عشق” می شناسد و در این میان مرد، عاشق و دلباخته و زن، معشوق، فریبا و دلربا است و از همین جا او را مبدا آغازین رشد و پرورش انسانها و این کانون را مبدا عروج و صعود او به عالم ملکوت و ملکوتیان معرفی می کند. ۳) در همین راستا اسلام از مرد خواسته است اگر نسبت به یک زن ، عشق و علاقه درونی دارد ، باید آن را به صورت معقول ابراز کند و او را به عنوان همسر آینده اش ببیند و به سراغ او رفته و از او خواستگاری کند و هر چه دارد در طبق اخلاص بگذارد و به عنوان مهریه پیش کش کند و طبعاً وقتی که زندگی مشترک را شروع کردند، زن به این دلیل که می خواهد مادر بشود و دوره بارداری و سپس شیر دادن بچه را باید سپری کند و دوران حضانت بچه را به عهده بگیرد؛ در این موارد باید فارغ البال باشد وگرنه وظیفه مادری را به نحو مطلوب نمی تواند انجام دهد و در این جهت فرقی نمی کند که زن تحصیل کرده باشد و یا نباشد؛ در هر صورت شرایط زن بودن این اقتضا را دارد و نعمت مادر بودن، فقط مختص زنان است، لذا در اسلام جهاد از زن برداشته شده و به خوب همسر داری و پرداختن به امر مقدس مادری توجه شده است.