سئوال: بنده مدتی است که به مسأله اخلاص در عمل فکر می کنم می خواهم بدانم نیم بیشتری از فعالیت های ما در طول روز برای رسیدن به محکم شدن نفس احساس قدرت کردن و لذت بردن از زیبایی و حوایج شخصی و دنیایی است . البته برآنها گناهی مترتب نیست اما ما آنها را برای خدا انجام نمی دهیم بلکه برای میل درونی خودمان انجام می دهیم چطور اسم اخلاص روی آن بگذاریم ؟ چگونه تمرین کنیم که آنهارا در جهت راه خدا تصور کنیم؟ به طور مثال بنده از احساس همدلی و شوخی با دیگران لذت زاید الوصفی حس می کنم روابط عمیق و احساسی و خنده با اطرافیان به من حس توانمندی و مفید بودن برای خودم می دهد در حالیکه انسانهای مخلص انگیزه های شخصی خودرا از هر کاری دور می کنند مانند امام خمینی. من اصلا نمی توانم اینجوری خودم را بگیرم و به حالات نفسم اجازه بروز ندهم و دائما در حالات قدسی کسب و کار کنم.. لطفا مرا در این حالتم و ارتباطش با اخلاص قدسی راهنمایی فرمایید ممنون/